هین به باد آمدم و ساکن طوفان گشتم      سایه و همسفر ابر بهاران گشتم

زان بساط دد و دیو و ره حق و ره دین     فارغم آمد و با تخت دلیران گشتم

آتش افتاد جگر را و دوصد نقش بر آب      زین تغابن که به ایران شد و ویران گشتم

ای تو هخامنش ای پادشه بی همتا      تا تو رفتی ز میان سوز زمستان گشتم

افتخار سحر دائم آن وسعت خاک      با تو رفت از پس و من سر به گزیبان گشتم

شه تو خاکی و هزاران به رخت چهره به خاک      تا به خاک آمده ام رتبه تابان گشتم

از تپیدن به عرب واژه من شد کلمه      لقمه حمله بی رحمی گرگان گشتم

پادشاها تو ببخشای و مرا خرده مگیر       زینکه در معبد و خود ساغی مستان گشتم

کوروش دنیوی

1392/12/13

مشهد